Βιογραφικό σημείωμα για τον Βίλχελμ Ράιχ

Πηγή: http://www.wilhelmreich.gr/historic-material/wilhelm-reich-biography/

Ο Βίλ­χελ­μ Ρά­ιχ γεν­νή­θη­κε το 1897 στη Γα­λι­κί­α. Η οικογένεια Ράιχ ήταν σχετικά εύπορη και διέθετε ένα με­γά­λο α­γρό­κτη­μα κοντά στη Μπου­κο­βί­να, στο οποίο μεγάλωσε μαζί με τους γονείς του. Η μη­τρι­κή του γλώσ­σα ή­ταν η Γερ­μα­νι­κή και μέ­χρι το 1938 ή­ταν πο­λί­της της Αυ­στρί­ας.

Η ζωή στο αγρόκτημα τον έφερε, από μικρή ηλικία, σε επαφή με τη φύση για την οποία ενδιαφέρθηκε από νωρίς παρατηρώντας τα φυτά και τα ζώα. Αυτό το ενδιαφέρον μετουσιώθηκε αργότερα σε ενδια­φέ­ρον για τις αντίστοιχες επιστήμες, όπως η ιατρι­κή  και η βιο­λο­γί­α, καθώς η παρατήρηση και η ζω­ή στο α­γρό­κτη­μα συνοδεύτηκαν από τα κατ’ οίκον ιδιαίτερα μαθήματα που παρακολουθούσε.

Ο Ράιχ μέχρι τα 13 του χρόνια δεν φοίτησε σε κανένα σχολείο και τη μόρφωσή του είχαν αναλάβει αποκλειστικά οι δάσκαλοι που πήγαιναν στο αγρόκτημα. Ο πατέρας του Ράιχ πέθανε το 1914 από φυματίωση, γεγονός που τον ανάγκασε να αναλάβει ο ίδιος, σε ηλικία 15 ετών, την διεύθυνση του αγροκτήματος, ενώ παράλληλα φοιτούσε σε κάποιο γερμανικό σχολείο της περιοχής. Το σημαντικότερο όμως, γεγονός αυτής της πρώτης περιόδου ήταν η αυτοκτονία της αγαπημένης του μητέρας το 1910, που συνέβη ό­ταν ο πα­τέ­ρας του α­να­κάλυ­ψε ό­τι εί­χε μια σύ­ντο­μη ε­ρω­τι­κή σχέ­ση με κά­ποιον α­πό τους δα­σκάλους. Ο Ράιχ της είχε μεγάλη αδυναμία και η απώλειά της του κόστισε πολύ.

Ακολουθεί ο πρώ­τος πα­γκό­σμιος πό­λε­μος, η Μπου­κο­βί­να καταλαμβάνεται  από τα ρω­σι­κά στρα­τεύ­μα­τα και ο Ρά­ιχ, μόλις και με­τά βί­ας κα­ταφέρνει να δια­φύ­γει για να μην στα­λεί στη Ρω­σί­α αιχμάλωτος, α­να­γκά­ζεται όμως να ε­γκα­τα­λεί­ψει τα υπάρχοντά του και την περιουσία του. Κα­τε­τά­γη στον Αυ­στρια­κό Στρα­τό το 1915, υ­πη­ρέ­τη­σε α­πό το 1916 έως το 1918, έγινε υπολοχαγός και πολέμησε στο ι­τα­λι­κό μέ­τω­πο, βιώ­νο­ντας από πρώτο χέρι τη φρίκη και τη ματαιότητα του πολέμου.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος ο Ρά­ιχ γρά­φτη­κε στην Ια­τρι­κή Σχο­λή του Πα­νε­πι­στη­μί­ου της Βι­έν­νης. Συνεπής και επιμελής φοιτητής, ο Ράιχ ολοκλήρωσε την Ιατρική σε τέσ­σε­ρα χρόνια. Α­πο­φοί­τη­σε τον Ιού­λιο του 1922 με γενικό βαθμό «λίαν καλώς».

Εκείνη την εποχή έχει αρχίσει ήδη να γίνεται γνωστός ο Φρόιντ και η ψυχανάλυση. Η νέα αυτή επιστήμη και οι επαναστατικές, για τα κοινωνικά δεδομένα, απόψεις του Φρόιντ, συγκινούν τον Ράιχ, ο οποίος από τον Ο­κτώ­βριο του 1920, φοι­τη­τής α­κό­μα στην ιατρι­κή σχο­λή, γί­νε­ται μέ­λος της Ψυ­χα­να­λυ­τι­κής Ε­ται­ρεί­ας της Βι­έν­νης. Α­να­γνω­ρί­ζοντας τη σπου­δαιό­τη­τα της σε­ξουα­λι­κό­τη­τας και την εγκυρότητα των εκπληκτικών ενοράσεων του Σί­γκμουντ Φρό­ι­ντ, σχε­τι­κά με τις αι­τί­ες των ψυ­χι­κών α­σθε­νειών, γίνεται πολύ γρή­γο­ρα ένα α­πό τα πιο δρα­στήρια μέ­λη της στενής ομάδας του Φρό­ι­ντ, ο οποίος τον θεωρούσε α­πό τους πλέ­ον φε­ρέλ­πι­δες ψυχαναλυτές.

Ο Ρά­ιχ άρ­χι­σε από το 1922 να α­σκεί ψυ­χα­νά­λυ­ση και ψυ­χια­τρι­κή. Έγινε Βο­η­θός στην Ψυ­χα­να­λυ­τι­κή Πο­λυ­κλι­νι­κή του Φρό­ι­ντ στη Βι­έν­νη (υ­πό τη διεύ­θυν­ση του δρ Έντουαρ­ντ Χίτσμαν) θέση στην οποία έμεινε α­πό την ί­δρυ­σή της το 1922 έ­ως το 1928. Κατόπιν ανέλαβε καθήκοντα Υ­πο­διευθυντού της Πο­λυ­κλι­νι­κής με­τα­ξύ 1928-1930 και Διευ­θυ­ντού του Σε­μι­να­ρί­ου Ψυ­χα­να­λυ­τι­κής Τεχνικής του ί­διου ι­δρύ­μα­τος. Από τις θέσεις αυτές έ­δω­σε πολλές δια­λέ­ξεις και ταυτόχρονα προχώρησε την έρευνά του σε ένα ευρύτερο πεδίο αναζητώντας την κοινωνιολογική συνιστώσα των νευρώσεων κάνοντας χρήση της εμπειρίας που απεκόμισε εργαζόμενος στα συμ­βου­λευ­τι­κά κέ­ντρα ψυ­χι­κής υ­γιει­νής, που ί­δρυ­σε και δι­η­ύ­θυ­νε α­πό το 1928 έ­ως το 1930 σε διά­φο­ρες πε­ριο­χές της Βι­έν­νης. Εισήγαγε νέες απόψεις βασιζόμενος στην κλινική παρατήρηση, οι οποίες σε συνδυασμό με την κοινωνικοπολιτική του δράση τον ο­δή­γη­σαν τελι­κά σε σύ­γκρου­ση με τον Φρό­ι­ντ.

Το βασικό σημείο σύγκρουσης μεταξύ Ράιχ και Φρόιντ ήταν η λίμπιντο, δηλαδή η υπόθεση του Φρόιντ περί ύπαρξης μιας (βιολογικής φύσεως) ενέργειας η οποία εμπλέκεται με τη σεξουαλικότητα του ανθρώπου. Ο Ράιχ βασιζόμενος στα κλινικά του ευρήματα ανέπτυξε περαιτέρω την τεχνική της ανάλυσης, άρχισε να επεμβαίνει περισσότερο στους ασθενείς του και τελικά να αμφιβάλλει και κατόπιν να παραβαίνει τους περισσότερους κανόνες της ψυχαναλυτικής τεχνικής. Η ανατροπή των κανόνων και οι νέα προσέγγιση των νευρώσεων τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η σεξουαλική ενέργεια ανακουφίζει ή και απαλλάσσει από τα νευρωτικά συμπτώματα αφενός και αφετέρου ότι η ενέργεια που σχετίζεται με την σεξουαλικότητα έχει φυσική υπόσταση.  Αντίθετα, ο Φρόιντ και οι υπόλοιποι μαθητές του, αντιμετωπίζοντας όλο και μεγαλύτερα προβλήματα στην επιστημονική θεμελίωση της ύπαρξής της λίμπιντο, σε συνδυασμό με τα γενικότερα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που η ύπαρξή της δημιουργούσε απομακρύνθηκαν σταδιακά από την θεμελίωση της φυσικής υπόστασης της λίμπιντο η οποία τελικά έφθασε να αντιμετωπίζεται ως κάτι εντελώς θεωρητικό. Αυτή η διάσταση απόψεων μεταξύ Ράιχ και Φρόιντ οδήγησε τελικά στην σύγκρουση των δύο ανδρών.

Ο Ράιχ μένοντας πιστός στις κλινικές παρατηρήσεις και στα συμπεράσματά του προχώρησε περισσότερο διατυπώνοντας την άποψη ότι η λει­τουρ­γία του ορ­γα­σμού η οποία συνδέεται με την φόρμουλα φόρτισης – εκφόρτισης της σεξουαλικής ενέργειας δια­τη­ρεί την ε­νερ­γεια­κή ι­σορ­ρο­πί­α του σώ­μα­τος, απαλλάσσοντάς το από το πλε­ό­να­σμα της βιο­λο­γι­κής ε­νέρ­γειας που συσ­σω­ρεύε­ται φυ­σιο­λο­γι­κά σ’ αυ­τό. Κατάλαβε ότι αν αυτή η λει­τουρ­γί­α, για τον οιονδήποτε λόγο, διατα­ρα­χθεί εμφανίζεται αμέσως ενεργειακή λί­μνα­ση και νευ­ρω­τι­κές δια­τα­ραχές. Κατόπιν αναρωτήθηκε αν υπάρχει και κάποιος άλλος μηχανισμός δέσμευσης της λιμνάζουσας ενέργειας πέρα από τα νευρωτικά συμπτώματα, ερώτημα που τον οδήγησε στην ανακάλυψη των χα­ρα­κτη­ρο­λο­γικών και μυ­ϊ­κών στάσεων των ασθενών. Το σύνολο των μυϊκών, χαρακτηρολογικών και ψυχικών στάσεων του ασθενούς το ονόμασε «θω­ρά­κι­ση».

Τα επόμενα χρόνια ο Ράιχ συνέχισε να διερευνά κλινικά τον κανόνα φόρτισης – εκφόρτισης, την ενεργειακή ισορροπία του οργανισμού και τη θωράκιση καταλήγοντας στη θεωρία του οργασμού και στην έννοια της «οργασμικής ικανότητας». Οργασμικά ικανός ήταν εκείνος που είχε τη δυνατότητα πλήρους ενεργειακής εκφόρτισης κατά την γενετήσια συνεύρεση με αποτέλεσμα τη διατήρηση της ενεργειακής ισορροπίας του σώματος και την απαλλαγή από νευρωτικά συμπτώματα, που όμως μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μετά της εξάλειψη της θωράκισης. Όσο οι μυϊκές, χαρακτηρολογικές και ψυχικές ακαμψίες παρέμεναν, εμπόδιζαν την κίνηση της ενέργειας και ο ασθενής συνέχιζε να είναι οργασμικά ανίκανος, νευρωτικός και δυστυχής.

Επίσης, διαπιστώνοντας την τε­ρά­στια διά­δο­ση της σε­ξουα­λι­κής δυ­στυ­χί­ας, οδηγήθηκε πέρα από τον χώρο της ιατρικής, καταλαβαίνοντας ότι στο ζήτημα εμπλέκονται και κοινωνιολογικές αλλά και πολιτικές παράμετροι. Επιπλέον, το μέγεθος και οι επιπτώσεις του σεξουαλικού προβλήματος καθιστούσαν κάθε προσπάθεια θεραπείας σε μαζικό επίπεδο ανέφικτη, και μόνο η πρόληψη θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελέσει μια μακροπρόθεσμη λύση. Όλα αυτά διατυπώθηκαν με όρους κοινωνιολογίας και πολιτικής, ανέπτυξε δε θέσεις σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να α­να­θε­ω­ρηθεί συνολικά η τρέχουσα προσέγγιση του θέματος και να επιχειρηθεί μια νέα, με βάση τις α­νάγκες και τα προ­βλήματα των ανθρώπων. Κάτι τέτοιο ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις απόψεις του Φρό­ι­ντ που ι­σχυ­ρι­ζό­ταν ό­τι προ­τε­ραιότη­τα έ­χει ο πο­λι­τι­σμός και τα σε­ξουα­λι­κά έν­στι­κτα πρέ­πει να προ­σαρ­μό­ζο­νται στην υπάρ­χου­σα κοι­νω­νι­κή δο­μή. Οι θέ­σεις αυτές ήταν α­ντι­κρουό­με­νες και απετέλεσαν ένα ακόμα λόγο που ο­δή­γη­σε τε­λι­κά στη ρήξη με τον Φρό­ι­ντ.

Εκείνη την περίοδο, ο Ρά­ιχ θέλοντας να διαφωτίσει το κοινό για τον ου­σιώ­δη ρό­λο της σε­ξουα­λι­κό­τη­τας ίδρυσε έ­ξι κλι­νι­κές στη Βι­έν­νη ό­που οι άν­θρω­ποι μπορούσαν να ζητή­σουν συμ­βου­λές ή ια­τρι­κή και εκ­παι­δευ­τι­κή βο­ή­θεια. Αναζητώντας τρόπους να α­πο­κτή­σει πρό­σβα­ση στο με­γα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό α­ριθ­μό αν­θρώ­πων, συ­νερ­γά­στη­κε με τα Σο­σια­λι­στι­κά και Κομ­μουνιστι­κά κόμ­μα­τα της Βι­έν­νης και αρ­γό­τε­ρα του Βε­ρο­λί­νου, προσπαθώντας να ενημερώσει το κοινό για θέματα σεξουαλικότητας, για τον έ­λεγ­χο των γεν­νή­σε­ων, για το δι­καί­ω­μα στο δια­ζύ­γιο κλπ.

Δεν έμεινε αδιάφορος απέναντι στο τα­ργμένο πο­λι­τι­κό κλί­μα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στη Γερμανί­α. Α­ντί­θε­τα με πολ­λά μέ­λη της Ψυ­χα­να­λυ­τι­κής Εται­ρεί­ας του Βε­ρο­λί­νου, εναντιώθηκε στις απόψεις του Να­ζι­στικού κόμ­μα­τος, θέση για την οποία πλή­ρω­σε βα­ρύ­τα­το τί­μη­μα. Το 1933 δια­γρά­φτη­κε α­πό το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα, α­να­γκάστη­κε να φύ­γει α­πό τη Γερ­μα­νί­α μό­λις ο Χί­τλερ α­νέ­λα­βε την ε­ξου­σί­α και α­ποβλή­θη­κε α­πό τη Διε­θνή Ψυ­χα­ναλυτι­κή Ε­ται­ρεί­α το 1934.

Ο Ρά­ιχ κυνηγημένος, με­τανάστευσε στη Σκαν­δι­να­βί­α και προσπάθησε να συνεχίσει εκεί την έρευνά του. Είχε στόχο να ανακαλύψει τρόπους που θα μπορούσαν ενδεχομένως να ε­πιβεβαιώσουν την ύ­παρ­ξη της φυ­σι­κής βιο­λο­γι­κής ε­νέρ­γειας η ο­ποί­α εκ­δη­λώ­νε­ται με τις συ­γκι­νή­σεις. Έτσι, στο Όσλο, πα­ράλ­λη­λα με το δι­δα­κτι­κό του έρ­γο και την ε­ξέ­λι­ξη των θε­ρα­πευ­τι­κών του τε­χνι­κών, πραγ­μα­το­ποί­η­σε μια σει­ρά ερ­γα­στη­ρια­κών πει­ρα­μά­των για το σκοπό αυτό.

Στην προσπάθειά του να συσχετίσει τις συγκινήσεις με κάποιο μετρήσιμο φυσικό μέγεθος δημιούργησε πειραματικές διατάξεις για την ανίχνευση και μέτρηση της ηλεκτρικής φόρτισης που αναπτύσσεται στην επιφάνεια του δέρματος του ανθρώπου όταν υπάρχει σωματική ή ψυχική διέγερση. Από τα πειράματα αποδείχθηκε ότι η φόρτιση αυτή συν­δέ­ε­ται ά­με­σα με τα συ­ναι­σθήμα­τα της η­δο­νής και του άγ­χους. Αυ­ξάνεται ό­ταν το ά­το­μο νιώθει η­δο­νή και μειώνεται ό­ταν νοιώθει δυ­σα­ρέ­σκεια. Τα πρώτα αυτά αποτελέσματα τον οδήγησαν προς την άποψη ότι η βιολογική ενέργεια που διερευνούσε ήταν εν­δε­χο­μέ­νως η­λε­κτρι­κής φύ­σης, ωστόσο τα περαιτέρω α­πο­τε­λέ­σματα των πει­ραμάτων έ­δει­ξαν προς άλ­λη κα­τεύ­θυν­ση. Ήταν φανερό ότι η βιο­λο­γι­κή ε­νέρ­γεια που με­τρού­σε ο Ρά­ιχ ήταν διαφορετική από την η­λε­κτρο­μα­γνητική.

Θέλοντας να διαπιστώσει κατά πόσον η ενέργεια αυτή εμφανίζεται ή συμμετέχει στις διερ­γα­σί­ες που σχετίζονται με τις α­πλού­στε­ρες μορφές ζω­ής, οδηγήθηκε σε ένα πείραμα με ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Χρησιμο­ποιώ­ντας ειδικό ε­ξο­πλι­σμό κι­νη­μα­το­γρά­φη­σης προ­σαρ­μο­σμένο σε μι­κρο­σκό­πια με με­γε­θύν­σεις με­γα­λύ­τε­ρες α­πό 3000x ώ­στε να κατα­γρα­φεί η α­νά­πτυ­ξη των πρωτόζωων, α­να­κάλυ­ψε ό­τι, κάτω α­πό συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, διάφορες ου­σί­ες, α­πο­στει­ρω­μέ­νες και μη —χόρ­τα, αί­μα, άμ­μος, άν­θρα­κας και τρο­φές— α­πο­συ­ντί­θε­νται σε παλλό­με­νες κύ­στες που συ­χνά έ­χουν γα­λα­ζω­πό χρώ­μα. Ο Ρά­ιχ πα­ρα­τή­ρη­σε ό­τι υ­πήρχε κι­νη­τι­κό­τη­τα στο ε­σω­τε­ρι­κό τους, α­πο­τέ­λε­σμα της ε­νέρ­γειας που πε­ριεί­χαν. Ο­νό­μα­σε τις κύ­στες «βιό­ντα», α­πό την ελ­λη­νι­κή λέ­ξη «βί­ος».

Το πιο εντυπωσιακό ήταν ό­τι ο­ρι­σμέ­να βιό­ντα που α­κτι­νο­βο­λούσαν ισχυ­ρά εί­χαν τη δυ­να­τό­τη­τα να σκο­τώ­νουν βα­κτή­ρια και καρ­κι­νι­κά κύτ­τα­ρα. Το σύνολο των πειραμάτων αυτών αποκάλυψε και επιβεβαίωσε την ύ­παρ­ξη μιας ε­νέρ­γειας που δεν α­κο­λου­θού­σε κα­νέ­ναν γνω­στό νό­μο του η­λε­κτρι­σμού ή του μα­γνη­τι­σμού. Ο Ρά­ιχ την ο­νό­μα­σε «ορ­γό­νη», α­φε­νός διό­τι η α­να­κά­λυ­ψή της προέ­κυ­ψε α­πό την έ­ρευ­να της λει­τουρ­γί­ας του ορ­γα­σμού και α­φε­τέ­ρου διό­τι μπο­ρού­σε να φορ­τί­σει ορ­γα­νι­κά υ­λι­κά. Δημοσίευσε τα ευρήματά του προκαλώντας σειρά αντιδράσεων από την ε­πιστη­μο­νι­κή και η ψυ­χια­τρι­κή κοι­νό­τη­τα με αποκορύφωμα την δια του τύπου εκ­στρα­τεί­α ε­να­ντί­ον του που διήρκεσε έ­ναν ολόκληρο χρό­νο.

Η έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν πλέον πολύ κοντά και ο Ρά­ιχ θεώρησε ότι η Αμε­ρι­κή ήταν η χώρα εκείνη στην οποία θα μπορούσε να βρεθεί το κατάλληλο έδαφος για τη συνέχιση του έρ­γου του. Η ευκαιρία δεν άργησε να φανεί όταν ο για­τρός Θί­ο­ντορ Γουλ­φ, που εί­χε πάει στο Όσλο για να με­λε­τή­σει μαζί του, ως αντι­πρό­σω­πος της α­με­ρι­κα­νι­κής ψυ­χο­σω­μα­τι­κής ια­τρι­κής, του πρότεινε να μεταναστεύσει στις Η­ΠΑ. Έκανε επίσημη πρόσκληση και ο Ράιχ έφυ­γε το κα­λο­καί­ρι του 1939 για την Α­με­ρι­κή ε­πι­βαί­νο­ντας στο τε­λευ­ταί­ο πλοί­ο που απέπλευσε α­πό τη Νορ­βη­γί­α λίγο πριν την έ­ναρ­ξη του δεύ­τε­ρου πα­γκό­σμιου πό­λε­μου.

Ο Ρά­ιχ ε­γκα­τα­στά­θη­κε στη Νέ­α Υόρ­κη, άρχισε να διδάσκει στη Νέ­α Σχο­λή Κοι­νω­νι­κής Έρευ­νας στο Μαν­χά­ταν, και πολύ σύντομα δημιουργήθηκε γύρω του ένας κύκλος γιατρών οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν να εφαρμόζουν τις θεραπευτικές τεχνικές του. Ακολούθησε η έκδοση των βιβλίων του στα Αγ­γλι­κά, ενώ παράλληλα συνέχισε τη διε­ρεύ­νη­ση της ορ­γο­νι­κής ε­νέρ­γειας. Η έ­ρευ­να στράφηκε προς τα α­κό­λου­θα ενδεχόμενα:

  • Διερεύνηση της επίδρασης των βιόντων σε ποντίκια προ­σβεβλη­μέ­να α­πό καρ­κί­νο.
  • Α­νά­πτυ­ξη σκευάσματος α­πό καλ­λι­έρ­γειες βιό­ντων για την καταπολέμηση των όγκων.
  • Α­να­ζή­τη­ση με­θό­δου α­πο­μό­νω­σης και συλ­λο­γής της ορ­γο­νι­κής ε­νέρ­γειας α­πό τα βιό­ντα για να με­λε­τη­θεί η λει­τουρ­γί­α της και οι τυχόν εφαρμογές της.

Από την άλλη μεριά, σύμφωνα με τα ευρήματα και τις παρατηρήσεις, η ορ­γο­νι­κή α­κτι­νο­βο­λί­α των βιό­ντων φαι­νό­ταν να δια­πο­τί­ζει ό­λες τις ου­σί­ες γεγονός που οδήγησε τον Ρά­ιχ να βρίσκεται διαρ­κώς α­ντι­μέ­τω­πος με το ζή­τη­μα της προέ­λευ­σής της αλλά και της αναζήτησης μεθόδων μέτρησης και χρησιμοποίησής της.

Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων με τα βιόντα, ο Ράιχ εί­χε επιβεβαιώσει ό­τι τα ορ­γα­νι­κά ή καλύτερα τα μη με­ταλ­λικά υ­λι­κά —ό­πως το βαμ­βά­κι, το μαλ­λί ή το πλα­στι­κό—  έλ­κουν, α­πορ­ρο­φούν και συ­γκρα­τούν την ε­νέρ­γεια. Α­ντι­θέ­τως, τα με­ταλ­λι­κά υ­λι­κά την έλ­κουν και α­μέ­σως την α­πω­θούν. Στη­ρι­ζό­με­νος σε αυ­τά τα ευ­ρή­μα­τα, κα­τα­σκεύα­σε μι­κρά κου­τιά α­πό ε­πάλ­λη­λα στρώ­μα­τα ορ­γα­νι­κού και με­ταλ­λι­κού υ­λι­κού, ό­που το τελευταίο ε­σω­τε­ρι­κό τοί­χωμα ή­ταν από μέ­ταλ­λο. Με τη βο­ή­θεια ενός ει­δι­κά σχε­διασμέ­νου φα­κού προ­σαρ­μο­σμέ­νου σε μια πλευ­ρά του κου­τιού, μπο­ρού­σε κα­νείς να πα­ρα­τηρήσει την ορ­γο­νι­κή α­κτι­νο­βο­λί­α που ε­ξέ­πε­μπαν τα βιό­ντα στο ε­σω­τε­ρι­κό του. Αυτές οι διατάξεις τον ο­δή­γη­σαν στην ανα­κά­λυ­ψη ε­νός νέου πολύ σημαντικού φαι­νομένου: η ορ­γο­νι­κή α­κτι­νο­βο­λί­α συγκεντρώνεται στο ε­σω­τε­ρι­κό του κου­τιού α­κό­μα ανεξάρτητα από την πα­ρου­σί­α των βιόντων.

Τότε ο Ρά­ιχ θεώρησε ότι υπάρχει πιθανότητα να έ­χει α­νακαλύ­ψει κάτι ευρύτερο και έστρεψε την έρευνά του προς αυτή την κατεύθυνση.

Άρχισε να αναζητά εκδηλώσεις αυτής της ενέργειας πέρα από το ανθρώπινο σώμα και από τα εργαστηριακά παρασκευάσματα και έτσι το κα­λο­καί­ρι του 1940, κα­τά τη διάρ­κεια μιας εκ­δρο­μής παρατηρώντας τον νυχτερινό ουρανό, άρχισε να καταλαβαίνει ότι η οργονική ενέργεια, εκτός των άλλων, βρίσκεται και στην ατμόσφαιρα. Για να συνεχίσει την έρευνα προς αυτή την κατεύθυνση α­γό­ρα­σε μία ε­ξο­χι­κή κατοικία και πή­γαι­νε τα κα­λο­καί­ρια για να μελετήσει τις ατμοσφαιρικές εκδηλώσεις της οργονικής ενέργειας.

Εν τω με­τα­ξύ στη Νέ­α Υόρ­κη, η έρευνα με τους συσ­σω­ρευ­τές προχώρησε πε­ρισ­σό­τε­ρο καθώς ο Ράιχ προσπαθούσε να θεμελιώσει πειραματικά ή και να μετρήσει την οργονική ενέργεια αλλά και να διαπιστώσει την επίδρασή της στα βιολογικά συστήματα. Η βασική αρχή ήταν ότι στο εσωτερικό του συσσωρευτή η συγκέντρωση της ενέργειας ήταν υ­ψη­λό­τε­ρη σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο. Η συγκέντρωση αυξανόταν ανάλογα με τον αριθμό των επάλληλων στρωμάτων οργανικού-μεταλλικού υλικού, ενώ φαινόταν ότι επηρεάζεται ποιοτικά από το είδος του μετάλλου που χρησιμοποιείτο.

Για να επαληθεύσει το φαι­νό­με­νο της υψηλότερης συ­γκέ­ντρω­σης της ε­νέρ­γειας στο εσωτερικό των συσσωρευτών μέτρησε και βρήκε ότι υπάρχει στα­θερή δια­φο­ρά θερ­μο­κρα­σί­ας με­τα­ξύ του αέ­ρα που βρί­σκε­ται πά­νω α­πό το κου­τί και του αέρα του πε­ρι­βάλ­λο­ντος χώρου, φαινόμενο που α­ντι­βαί­νει στο Δεύ­τε­ρο Νό­μο της Θερ­μοδυναμι­κής. Ε­πί­σης, η τα­χύ­τη­τα εκ­φόρ­τι­σης ε­νός η­λεκτρο­σκο­πί­ου που βρί­σκε­ται μέσα στο συσσωρευτή εί­ναι μι­κρό­τε­ρη α­πό ε­κεί­νη ε­νός η­λε­κτρο­σκο­πί­ου που βρί­σκε­ται στον ε­ξω­τε­ρι­κό χώ­ρο.

Όσον αφορά στα βιολογικά συστήματα, ο Ράιχ επεχείρησε να μελετήσει την θεραπευτική επίδραση της ενέργειας που συγκεντρώνεται στον συσ­σω­ρευ­τή σε πο­ντί­κια με καρ­κί­νο, βά­ζο­ντάς τα σε δο­χεία με με­ταλ­λι­κή ε­πέν­δυ­ση. Τα α­πο­τελέσμα­τα των πει­ρα­μά­των ή­ταν ενθαρρυντικά και ο Ρά­ιχ α­πο­φά­σι­σε να δο­κι­μά­σει την μέθοδο σε αν­θρώ­πους. Κα­τα­σκεύ­α­σε συσ­σω­ρευ­τές με κατάλληλο μέγεθος ώ­στε να χω­ρά­ει κα­θι­σμέ­νος έ­νας άν­θρω­πος και το 1941 άρ­χι­σε πει­ρα­μα­τι­κή α­γω­γή σε καρ­κι­νο­πα­θείς.

Οι ασθενείς που επελέγησαν ήταν στο τε­λευ­ταί­ο στά­διο και καταδικασμένοι. Ο Ρά­ιχ δεν υ­πο­σχέ­θηκε ποτέ θερα­πεί­α, ού­τε ζή­τη­σε αμοιβή, ό­πως δια­πι­στώ­νου­με α­πό τα πι­στο­ποι­η­τι­κά που έ­πρε­πε να υ­πο­γρά­ψουν οι α­σθε­νείς και/ή οι οι­κο­γέ­νει­ές τους, τα οποία σώζονται στο αρχείο του.

Αρ­χι­κά οι α­σθενείς για κά­ποιο διά­στη­μα πα­ρου­σί­α­ζαν ση­μα­ντι­κή βελ­τί­ω­ση: α­να­κουφί­στη­καν α­πό τον πό­νο, η ει­κό­να του αί­μα­τός τους ήταν υ­γι­έ­στε­ρη, το βά­ρος τους αυ­ξή­θη­κε και οι ό­γκοι μειώ­θη­καν ή ε­ξα­λεί­φθηκαν. Πα­ρά τα θε­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα, οι α­σθε­νείς τελικά  πέ­θαι­ναν, οδηγώντας τον Ρά­ιχ να διατυπώσει την άποψη ό­τι ο καρ­κί­νος εί­ναι η βιο­ε­νερ­γεια­κή συρ­ρί­κνω­ση που έ­πεται της συ­γκι­νη­σια­κής πα­ραί­τη­σης και ό­τι οι ό­γκοι κα­θαυ­τοί δεν α­πο­τε­λούν την α­σθέ­νεια, αλ­λά εί­ναι α­πλώς μια το­πι­κή εκ­δή­λω­ση της βα­θύ­τε­ρης δια­ταρα­χής του συ­γκε­κρι­μέ­νου συ­στή­μα­τος. Για άλ­λη μια φο­ρά, η ο Ρά­ιχ ε­στί­α­σε την προσοχή του στην πρό­λη­ψη.

Το Νοέμ­βριο του 1942, ο Ρά­ιχ α­γό­ρα­σε έ­να πα­λιό α­γρό­κτη­μα στο Μέ­ιν, ο­νό­μασε το κτή­μα Όργο­νον και ο­ρα­ματίστη­κε ό­τι θα ή­ταν μόνι­μη στέ­γη του έρ­γου του. Στο Όργο­νον το 1945 χτί­στη­κε το Ερ­γα­στή­ριο των Σπου­δα­στών.

Τρί­α χρό­νια αρ­γότε­ρα, άρχισε η κα­τα­σκευή του Α­στε­ρο­σκο­πεί­ου Ορ­γο­νι­κής Ε­νέρ­γειας, με βοηθητικές εγκαταστάσεις, εργαστήρια, βι­βλιο­θή­κη, σπουδαστήριο και βε­ρά­ντες για να πα­ρα­τη­ρεί και να με­λε­τά τα φαι­νό­με­να της α­τμο­σφαιρικής ορ­γο­νι­κής ε­νέρ­γειας. Δεν πήρε ποτέ την παραμικρή κρατική ή άλλη χρη­μα­τοδό­τη­ση και όλο το κόστος της κα­τα­σκευής των κτη­ρί­ων το ανέλαβε ο ίδιος, α­ποκλει­στι­κά α­πό το προ­σω­πι­κό του ει­σό­δη­μα ως για­τρός και δά­σκα­λος, και α­πό δά­νεια ή συ­νει­σφο­ρές των μα­θη­τών του.

Ο­κτώ χρό­νια μετά την έ­λευ­σή του στην Α­με­ρι­κή, το έργο του Ρά­ιχ εί­χε ή­δη προ­κα­λέ­σει αρ­κε­τό εν­δια­φέ­ρον κα­θώς άνοιγε νέους δρόμους στην ψυ­χια­τρι­κή, στην ια­τρι­κή και στη ­φυ­σι­κή. Μια α­πό τις ση­μα­ντι­κότερες α­να­κα­λύ­ψεις του ή­ταν η α­νά­πτυ­ξη κι­νη­τή­ριας δύ­να­μης α­πό την ορ­γό­νη της α­τμό­σφαιρας, μια ε­πιστη­μο­νι­κή και­νο­το­μί­α με τρο­μα­κτι­κές συ­νέ­πειες.

Το Όργο­νον συ­νέ­χι­σε να α­να­πτύσ­σε­ται και το ό­νει­ρο του Ρά­ιχ για τη στέ­γη του έργου του γι­νό­ταν σι­γά σι­γά πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Δυστυ­χώς ε­πρό­κει­το για έ­να ό­νει­ρο που δεν έ­μελ­λε να κρατήσει.

Οι απόψεις του Ράιχ για τη σημασία της σεξουαλικότητας σε συνδυασμό με τις κοινωνικές θέσεις στις οποίες οδηγούσαν ενόχλησαν πολλούς και έτσι το 1947, στο πε­ριοδι­κό New Republic εμ­φα­νί­στη­κε έ­να άρ­θρο με τί­τλο «Η Πε­ρί­ερ­γη Πε­ρί­πτω­ση του Βίλ­χελ­μ Ρά­ιχ». Το άρθρο υπέγραφε η συ­νερ­γά­τι­δα του περιο­δι­κού Μίλ­ντρε­ντ Ίντι Μπρέ­ι­ντι, είχε σαφέστατα στόχο να τον δυσφημίσει και ή­ταν γε­μά­το δια­στρε­βλώ­σεις και έντεχνα διατυπωμένα υ­πο­νοού­με­να για τις σε­ξουα­λι­κές θε­ω­ρί­ες και την έ­ρευ­να του Ρά­ιχ. Ο πλέ­ον εξωφρενικός ι­σχυ­ρι­σμός της ή­ταν ό­τι ο Ρά­ιχ κα­τα­σκεύ­α­ζε συσ­σω­ρευ­τές ορ­γο­νι­κής ε­νέρ­γειας «οι ο­ποί­οι νοι­κιά­ζο­νταν σε α­σθε­νείς που υ­πο­τί­θε­ται ό­τι αποκτούσαν με τη χρή­ση τους ορ­γα­σμι­κή ι­κα­νό­τη­τα».

Υ­πο­νο­ώ­ντας ό­τι ο Ρά­ιχ α­πο­τε­λεί κίν­δυ­νο για την κοι­νω­νί­α, η Μπρέ­ι­ντι κα­λού­σε τις ια­τρι­κές αρ­χές να λά­βουν μέ­τρα ε­να­ντί­ον του. Δύ­ο μή­νες αρ­γό­τε­ρα, το άρ­θρο υ­πέ­πε­σε στην προ­σο­χή του Ορ­γα­νι­σμού Τρο­φί­μων και Φαρ­μά­κων. Από εκείνο το χρονικό σημείο άρχισε η εκ­στρα­τεί­α του ΟΤ­Φ κατά του Ράιχ, που κρά­τη­σε δέ­κα χρό­νια και σκο­πό εί­χε να κα­τα­στρέ­ψει το έρ­γο του. Ο ΟΤ­Φ ε­στί­α­σε την προ­σο­χή του στο συσ­σω­ρευτή ορ­γο­νι­κής ε­νέρ­γειας, τον ο­ποί­ο ο Ρά­ιχ και οι για­τροί που συ­νερ­γά­ζο­νταν μα­ζί του χρη­σι­μο­ποιούσαν πει­ρα­μα­τι­κά στους α­σθενείς. Πε­πει­σμέ­νοι ό­τι ο συσ­σω­ρευτής δια­φη­μι­ζό­ταν ως ια­τρι­κή συ­σκευή που θεραπεύει προβλήματα σεξουαλικότητας με σκο­πό να ε­ξα­πα­τη­θεί ο κό­σμος, οι υ­πάλ­λη­λοι του ΟΤ­Φ α­νέ­κρι­ναν ε­πί σει­ρά ε­τών τους συ­νερ­γάτες, τους για­τρούς, τους μα­θη­τές και τους α­σθε­νείς του Ρά­ιχ, α­να­ζη­τώ­ντας δυ­σα­ρε­στη­μέ­νους χρή­στες. Δεν βρή­καν πο­τέ κα­νέ­ναν.

Ο ίδιος ο Ράιχ είχε την άποψη ότι οι επιστημονικές ανακαλύψεις δεν είναι δυνατόν να κρίνονται από υπηρεσίες όπως ο ΟΤΦ και συνέχισε κανονικά την έρευνά του.

Ο Ρά­ιχ στην προσπάθειά του να ανακαλύψει νέες μεθόδους για να κατα­στή­σει ο­ρα­τή, να μετρή­σει και να ε­λέγ­ξει την ορ­γόνη της α­τμό­σφαι­ρας, επινόησε μια πειραματική συσκευή, το νε­φο­δια­λυ­τή, που εί­χε τη δυ­να­τό­τη­τα να ε­πι­δρά στις και­ρι­κές συν­θή­κες με­τα­βάλλο­ντας τις συ­γκε­ντρώ­σεις της ορ­γό­νης στην α­τμό­σφαι­ρα. Η συ­σκευή ήταν εξαιρετικά απλή και α­πο­τε­λεί­το α­πό σει­ρά με­ταλ­λι­κών σω­λή­νων που μέ­σω άλ­λων εύ­κα­μπτων σω­λή­νων συνδέονταν με το νε­ρό. Επειδή το νε­ρό έλ­κει και απορ­ρο­φά ι­σχυ­ρό­τα­τα την ορ­γό­νη, η συσκευή είχε την ιδιότητα να την έλκει από την α­τμό­σφαι­ρα και μέσω των σωλήνων διοχετευόταν προς το νερό. Έχοντας ανακαλύψει ότι η οργόνη κινείται από ασθενέστε­ρο προς ισχυρό­τε­ρο ε­νερ­γεια­κό σύ­στη­μα (αρχή την οποία ο Ράιχ ονόμασε «αντίστροφο οργονομικό δυναμικό»), χρησιμοποίησε το νεφοδιαλυτή για τη δη­μιουρ­γί­α ή τη διά­λυ­ση νε­φών.

Διε­ξή­γα­γε δε­κά­δες πει­ρά­μα­τα με το νε­φο­δια­λυ­τή, και ονόμασε τις θεωρητικές αρχές, τις μεθόδους και την τεχνική που είχε να κάνει με αυτά τα πειράματα «Μη­χα­νι­κή της Κο­σμι­κής Ορ­γόνης».

Το Φε­βρουά­ριο του 1954, ο ΟΤ­Φ υ­πέ­βαλ­λε α­γω­γή ε­να­ντί­ον του Ρά­ιχ. Κατά την άποψη του ΟΤΦ η ορ­γό­νη δεν ήταν υπαρκτή ενέργεια και ζη­τού­σε α­πό το δι­κα­στή­ριο, για την προστασία του κοινού, να ε­μπο­δί­σει την ε­μπο­ρι­κή α­πο­στο­λή συσ­σω­ρευ­τών σε άλ­λες πολι­τεί­ες και να α­πα­γο­ρεύ­σει κά­θε σχετική δη­μο­σί­ευ­ση του Ρά­ιχ.

Ο Ρά­ιχ α­πά­ντη­σε με μια μακρο­σκε­λή ε­πι­στο­λή προς το δι­κα­στή Τζον Κλί­φορ­ντ, ε­ξη­γώ­ντας του ό­τι δεν επιθυμούσε να παρευρεθεί στο δι­κα­στή­ριο, ε­φό­σον μια τέ­τοια πρά­ξη θα ισοδυναμούσε με παραδοχή από μέρους του, της αρμοδιότητας του δικαστηρίου να κρίνει την ορθότητα ή μη του επιστημονικού του έργου. Κατά την άποψή του, κάτι τέτοιο μπορούσε να γίνει μόνο από την επιστημονική κοινότητα μέσω της καλοπροαίρετης αντιπαράθεσης επιστημονικά τεκμηριωμένων απόψεων.

Ο δι­κα­στής Κλίφορ­ντ δεν α­πο­δέ­χθη­κε την ε­πι­στο­λή του Ρά­ιχ ως νομικά βάσιμη και στις 19 Μαρ­τί­ου 1954 ε­ξέ­δω­σε Βού­λευ­μα Ε­πι­βο­λής Πε­ριο­ρι­στι­κών Μέ­τρων, α­ποφα­σίζοντας ε­ρή­μην του κα­τη­γο­ρου­μέ­νου. Τα Μέ­τρα ή­ταν πο­λύ αυ­στη­ρό­τε­ρα α­πό ε­κεί­να που ζη­τού­σε η αρ­χι­κή Α­γω­γή:

§    Δι­έ­τα­ζε να κα­τα­στρα­φούν ό­λοι οι συσ­σω­ρευ­τές ορ­γό­νης και τα επι­μέ­ρους τμή­μα­τά τους.

§    Δι­έ­τα­ζε να κα­τα­στρα­φεί κά­θε έ­ντυ­πο με ο­δηγί­ες για τη χρή­ση του συσ­σω­ρευ­τή

§    Α­πα­γό­ρευ­σε την κυ­κλο­φο­ρί­α ό­σων βι­βλί­ων του Ρά­ιχ πε­ριεί­χαν α­να­φο­ρές στην ορ­γό­νη, μέ­χρι τα επίμαχα τμήματα να α­φαι­ρε­θούν.

Πάρα τη σοβαρότητα της κατάστασης ο Ρά­ιχ συ­νέ­χι­σε την έ­ρευ­νά του στην Α­ρι­ζό­να πει­ραμα­τιζόμενος με το νε­φο­δια­λυ­τή σε συν­θή­κες ε­ρή­μου. Δυστυχώς, το ίδιο χρο­νι­κό διά­στημα, έ­νας α­πό τους μα­θη­τές του Ρά­ιχ —ο για­τρός Μά­ι­κλ Σίλ­βερ­τ— εν αγνοία του Ράιχ, με­τέ­φε­ρε έ­να ο­λό­κλη­ρο φορ­τη­γό με συσ­σω­ρευτές και βι­βλί­α α­πό το Ρέ­ι­ντζλι στη Νέ­α Υόρ­κη, πρά­ξη που συ­νι­στού­σε κα­τά­φωρη πα­ρά­βα­ση των Μέ­τρων.

Ο ΟΤ­Φ που παρακολουθούσε στενά τις δραστηριότητες του Ράιχ και της ομάδας του, τον κα­τη­γόρησε μαζί με τον Σίλ­βερ­τ για πε­ρι­φρό­νη­ση της απόφασης του δι­κα­στη­ρί­ου. Δικάστηκαν και οι δύ­ο και βρέ­θη­καν έ­νο­χοι α­πό τους ε­νόρ­κους στις 7 Μα­ΐ­ου 1956. Ο Ρά­ιχ κα­τα­δι­κά­στηκε σε δύ­ο χρό­νια φυ­λά­κι­σης σε ο­μο­σπον­δια­κή φυ­λα­κή, και ο Σίλ­βερ­τ σε έ­να χρόνο και μί­α μέ­ρα. Το Ίδρυ­μα Βίλ­χελ­μ Ρά­ιχ —που ι­δρύ­θη­κε το 1949 στο Μέ­ιν α­πό μαθη­τές και φί­λους του για να δια­φυ­λά­ξει τα Αρ­χεί­α του Ρά­ιχ και το μέλ­λον της α­να­κά­λυ­ψης της Κο­σμι­κής Ζω­ι­κής Ε­νέρ­γειας— τι­μω­ρήθηκε με πρό­στι­μο 10.000 δο­λα­ρί­ων. Ακολούθησαν πρωτοφανή για τα δεδομένα της Αμερικής πράγματα, καθώς τη στιγ­μή που ο Ρά­ιχ υ­πέ­βαλ­λε έ­φε­ση κατά της απόφασης, η κυ­βέρ­νηση προ­χώ­ρη­σε στην κα­τα­στρο­φή των συσ­σω­ρευ­τών και των ε­ντύ­πων. Κά­η­καν αρ­κε­τά κι­βώ­τια με έ­ντυ­πα ε­νώ οι συσ­σω­ρευ­τές και τα διά­φο­ρα υ­λι­κά κα­τα­σκευής τους εί­τε κα­τα­στρά­φη­καν εί­τε α­πο­συ­ναρ­μο­λο­γή­θη­καν. Στις 23 Αυ­γού­στου 1956, στη Νέα Υόρ­κη και υ­πό την ε­πί­βλε­ψη του ΟΤ­Φ κά­η­καν για δεύτερη φορά πολλά βι­βλί­α του Ρά­ιχ, μεταξύ των οποίων και εκείνα που έπρεπε έ­πρε­πε α­πλώς να διορθωθούν. Η συ­γκε­κρι­μέ­νη πράξη συγκαταλέγεται στα πλέον α­πο­τρό­παια πα­ρα­δείγ­ματα λο­γο­κρι­σί­ας στην ι­στο­ρί­α των Η­νω­μέ­νων Πο­λι­τειών.

Στις 8 Μαρ­τί­ου 1957, ο Ρά­ιχ υ­πέ­γρα­ψε την τε­λευ­ταί­α Δια­θή­κη του. Με­τα­ξύ των όρων της ή­ταν: η ί­δρυ­ση του Κα­τα­πι­στεύ­μα­τος Νη­πί­ων Βίλ­χελ­μ Ρά­ιχ, δη­λα­δή του νο­μι­κού προ­σώ­που με αρ­μο­διό­τη­τα α­φε­νός τη λει­τουρ­γί­α του Όργο­νον ως Μου­σεί­ο Βίλ­χελ­μ Ρά­ιχ και α­φε­τέ­ρου την προ­στα­σί­α, δια­τή­ρη­ση και με­τά­δο­ση της ε­πι­στη­μο­νι­κής κλη­ρο­νο­μιάς του στις ε­πό­με­νες γε­νεές ό­πως και τη δια­φύ­λα­ξη των Αρ­χεί­ων Ρά­ιχ.

Με­τά την α­πόρ­ρι­ψη ό­λων των ε­φέ­σε­ων, στις 12 Μαρ­τί­ου 1957 —δυο μό­λις ε­βδομάδες πριν τα 60ά του γε­νέ­θλια— ο Βίλ­χελ­μ Ρά­ιχ προ­φυλα­κί­στη­κε στην ο­μο­σπονδια­κή φυ­λα­κή του Ντάν­μπου­ρι στο Κο­νέ­κτι­κατ. Στις 22 Μαρ­τί­ου με­τα­φέρ­θη­κε στην ο­μο­σπον­δια­κή φυ­λα­κή του Λιού­ι­σμπερ­γκ, στην Πεν­συλ­βα­νί­α ό­που και πέ­θα­νε α­πό α­να­κο­πή καρ­διάς στις 3 Νο­εμ­βρί­ου 1957. Η ταφή του έγινε στο Όργο­νον σύμ­φω­να με την ε­πι­θυ­μί­α του.