Πηγή: http://www.wilhelmreich.gr/historic-material/wilhelm-reich-biography/
Ο Βίλχελμ Ράιχ γεννήθηκε το 1897 στη Γαλικία. Η οικογένεια Ράιχ ήταν σχετικά εύπορη και διέθετε ένα μεγάλο αγρόκτημα κοντά στη Μπουκοβίνα, στο οποίο μεγάλωσε μαζί με τους γονείς του. Η μητρική του γλώσσα ήταν η Γερμανική και μέχρι το 1938 ήταν πολίτης της Αυστρίας.
Η ζωή στο αγρόκτημα τον έφερε, από μικρή ηλικία, σε επαφή με τη φύση για την οποία ενδιαφέρθηκε από νωρίς παρατηρώντας τα φυτά και τα ζώα. Αυτό το ενδιαφέρον μετουσιώθηκε αργότερα σε ενδιαφέρον για τις αντίστοιχες επιστήμες, όπως η ιατρική και η βιολογία, καθώς η παρατήρηση και η ζωή στο αγρόκτημα συνοδεύτηκαν από τα κατ’ οίκον ιδιαίτερα μαθήματα που παρακολουθούσε.
Ο Ράιχ μέχρι τα 13 του χρόνια δεν φοίτησε σε κανένα σχολείο και τη μόρφωσή του είχαν αναλάβει αποκλειστικά οι δάσκαλοι που πήγαιναν στο αγρόκτημα. Ο πατέρας του Ράιχ πέθανε το 1914 από φυματίωση, γεγονός που τον ανάγκασε να αναλάβει ο ίδιος, σε ηλικία 15 ετών, την διεύθυνση του αγροκτήματος, ενώ παράλληλα φοιτούσε σε κάποιο γερμανικό σχολείο της περιοχής. Το σημαντικότερο όμως, γεγονός αυτής της πρώτης περιόδου ήταν η αυτοκτονία της αγαπημένης του μητέρας το 1910, που συνέβη όταν ο πατέρας του ανακάλυψε ότι είχε μια σύντομη ερωτική σχέση με κάποιον από τους δασκάλους. Ο Ράιχ της είχε μεγάλη αδυναμία και η απώλειά της του κόστισε πολύ.
Ακολουθεί ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, η Μπουκοβίνα καταλαμβάνεται από τα ρωσικά στρατεύματα και ο Ράιχ, μόλις και μετά βίας καταφέρνει να διαφύγει για να μην σταλεί στη Ρωσία αιχμάλωτος, αναγκάζεται όμως να εγκαταλείψει τα υπάρχοντά του και την περιουσία του. Κατετάγη στον Αυστριακό Στρατό το 1915, υπηρέτησε από το 1916 έως το 1918, έγινε υπολοχαγός και πολέμησε στο ιταλικό μέτωπο, βιώνοντας από πρώτο χέρι τη φρίκη και τη ματαιότητα του πολέμου.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος ο Ράιχ γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Συνεπής και επιμελής φοιτητής, ο Ράιχ ολοκλήρωσε την Ιατρική σε τέσσερα χρόνια. Αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1922 με γενικό βαθμό «λίαν καλώς».
Εκείνη την εποχή έχει αρχίσει ήδη να γίνεται γνωστός ο Φρόιντ και η ψυχανάλυση. Η νέα αυτή επιστήμη και οι επαναστατικές, για τα κοινωνικά δεδομένα, απόψεις του Φρόιντ, συγκινούν τον Ράιχ, ο οποίος από τον Οκτώβριο του 1920, φοιτητής ακόμα στην ιατρική σχολή, γίνεται μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Βιέννης. Αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα της σεξουαλικότητας και την εγκυρότητα των εκπληκτικών ενοράσεων του Σίγκμουντ Φρόιντ, σχετικά με τις αιτίες των ψυχικών ασθενειών, γίνεται πολύ γρήγορα ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της στενής ομάδας του Φρόιντ, ο οποίος τον θεωρούσε από τους πλέον φερέλπιδες ψυχαναλυτές.
Ο Ράιχ άρχισε από το 1922 να ασκεί ψυχανάλυση και ψυχιατρική. Έγινε Βοηθός στην Ψυχαναλυτική Πολυκλινική του Φρόιντ στη Βιέννη (υπό τη διεύθυνση του δρ Έντουαρντ Χίτσμαν) θέση στην οποία έμεινε από την ίδρυσή της το 1922 έως το 1928. Κατόπιν ανέλαβε καθήκοντα Υποδιευθυντού της Πολυκλινικής μεταξύ 1928-1930 και Διευθυντού του Σεμιναρίου Ψυχαναλυτικής Τεχνικής του ίδιου ιδρύματος. Από τις θέσεις αυτές έδωσε πολλές διαλέξεις και ταυτόχρονα προχώρησε την έρευνά του σε ένα ευρύτερο πεδίο αναζητώντας την κοινωνιολογική συνιστώσα των νευρώσεων κάνοντας χρήση της εμπειρίας που απεκόμισε εργαζόμενος στα συμβουλευτικά κέντρα ψυχικής υγιεινής, που ίδρυσε και διηύθυνε από το 1928 έως το 1930 σε διάφορες περιοχές της Βιέννης. Εισήγαγε νέες απόψεις βασιζόμενος στην κλινική παρατήρηση, οι οποίες σε συνδυασμό με την κοινωνικοπολιτική του δράση τον οδήγησαν τελικά σε σύγκρουση με τον Φρόιντ.
Το βασικό σημείο σύγκρουσης μεταξύ Ράιχ και Φρόιντ ήταν η λίμπιντο, δηλαδή η υπόθεση του Φρόιντ περί ύπαρξης μιας (βιολογικής φύσεως) ενέργειας η οποία εμπλέκεται με τη σεξουαλικότητα του ανθρώπου. Ο Ράιχ βασιζόμενος στα κλινικά του ευρήματα ανέπτυξε περαιτέρω την τεχνική της ανάλυσης, άρχισε να επεμβαίνει περισσότερο στους ασθενείς του και τελικά να αμφιβάλλει και κατόπιν να παραβαίνει τους περισσότερους κανόνες της ψυχαναλυτικής τεχνικής. Η ανατροπή των κανόνων και οι νέα προσέγγιση των νευρώσεων τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η σεξουαλική ενέργεια ανακουφίζει ή και απαλλάσσει από τα νευρωτικά συμπτώματα αφενός και αφετέρου ότι η ενέργεια που σχετίζεται με την σεξουαλικότητα έχει φυσική υπόσταση. Αντίθετα, ο Φρόιντ και οι υπόλοιποι μαθητές του, αντιμετωπίζοντας όλο και μεγαλύτερα προβλήματα στην επιστημονική θεμελίωση της ύπαρξής της λίμπιντο, σε συνδυασμό με τα γενικότερα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που η ύπαρξή της δημιουργούσε απομακρύνθηκαν σταδιακά από την θεμελίωση της φυσικής υπόστασης της λίμπιντο η οποία τελικά έφθασε να αντιμετωπίζεται ως κάτι εντελώς θεωρητικό. Αυτή η διάσταση απόψεων μεταξύ Ράιχ και Φρόιντ οδήγησε τελικά στην σύγκρουση των δύο ανδρών.
Ο Ράιχ μένοντας πιστός στις κλινικές παρατηρήσεις και στα συμπεράσματά του προχώρησε περισσότερο διατυπώνοντας την άποψη ότι η λειτουργία του οργασμού η οποία συνδέεται με την φόρμουλα φόρτισης – εκφόρτισης της σεξουαλικής ενέργειας διατηρεί την ενεργειακή ισορροπία του σώματος, απαλλάσσοντάς το από το πλεόνασμα της βιολογικής ενέργειας που συσσωρεύεται φυσιολογικά σ’ αυτό. Κατάλαβε ότι αν αυτή η λειτουργία, για τον οιονδήποτε λόγο, διαταραχθεί εμφανίζεται αμέσως ενεργειακή λίμναση και νευρωτικές διαταραχές. Κατόπιν αναρωτήθηκε αν υπάρχει και κάποιος άλλος μηχανισμός δέσμευσης της λιμνάζουσας ενέργειας πέρα από τα νευρωτικά συμπτώματα, ερώτημα που τον οδήγησε στην ανακάλυψη των χαρακτηρολογικών και μυϊκών στάσεων των ασθενών. Το σύνολο των μυϊκών, χαρακτηρολογικών και ψυχικών στάσεων του ασθενούς το ονόμασε «θωράκιση».
Τα επόμενα χρόνια ο Ράιχ συνέχισε να διερευνά κλινικά τον κανόνα φόρτισης – εκφόρτισης, την ενεργειακή ισορροπία του οργανισμού και τη θωράκιση καταλήγοντας στη θεωρία του οργασμού και στην έννοια της «οργασμικής ικανότητας». Οργασμικά ικανός ήταν εκείνος που είχε τη δυνατότητα πλήρους ενεργειακής εκφόρτισης κατά την γενετήσια συνεύρεση με αποτέλεσμα τη διατήρηση της ενεργειακής ισορροπίας του σώματος και την απαλλαγή από νευρωτικά συμπτώματα, που όμως μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μετά της εξάλειψη της θωράκισης. Όσο οι μυϊκές, χαρακτηρολογικές και ψυχικές ακαμψίες παρέμεναν, εμπόδιζαν την κίνηση της ενέργειας και ο ασθενής συνέχιζε να είναι οργασμικά ανίκανος, νευρωτικός και δυστυχής.
Επίσης, διαπιστώνοντας την τεράστια διάδοση της σεξουαλικής δυστυχίας, οδηγήθηκε πέρα από τον χώρο της ιατρικής, καταλαβαίνοντας ότι στο ζήτημα εμπλέκονται και κοινωνιολογικές αλλά και πολιτικές παράμετροι. Επιπλέον, το μέγεθος και οι επιπτώσεις του σεξουαλικού προβλήματος καθιστούσαν κάθε προσπάθεια θεραπείας σε μαζικό επίπεδο ανέφικτη, και μόνο η πρόληψη θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελέσει μια μακροπρόθεσμη λύση. Όλα αυτά διατυπώθηκαν με όρους κοινωνιολογίας και πολιτικής, ανέπτυξε δε θέσεις σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να αναθεωρηθεί συνολικά η τρέχουσα προσέγγιση του θέματος και να επιχειρηθεί μια νέα, με βάση τις ανάγκες και τα προβλήματα των ανθρώπων. Κάτι τέτοιο ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις απόψεις του Φρόιντ που ισχυριζόταν ότι προτεραιότητα έχει ο πολιτισμός και τα σεξουαλικά ένστικτα πρέπει να προσαρμόζονται στην υπάρχουσα κοινωνική δομή. Οι θέσεις αυτές ήταν αντικρουόμενες και απετέλεσαν ένα ακόμα λόγο που οδήγησε τελικά στη ρήξη με τον Φρόιντ.
Εκείνη την περίοδο, ο Ράιχ θέλοντας να διαφωτίσει το κοινό για τον ουσιώδη ρόλο της σεξουαλικότητας ίδρυσε έξι κλινικές στη Βιέννη όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ζητήσουν συμβουλές ή ιατρική και εκπαιδευτική βοήθεια. Αναζητώντας τρόπους να αποκτήσει πρόσβαση στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, συνεργάστηκε με τα Σοσιαλιστικά και Κομμουνιστικά κόμματα της Βιέννης και αργότερα του Βερολίνου, προσπαθώντας να ενημερώσει το κοινό για θέματα σεξουαλικότητας, για τον έλεγχο των γεννήσεων, για το δικαίωμα στο διαζύγιο κλπ.
Δεν έμεινε αδιάφορος απέναντι στο ταργμένο πολιτικό κλίμα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στη Γερμανία. Αντίθετα με πολλά μέλη της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας του Βερολίνου, εναντιώθηκε στις απόψεις του Ναζιστικού κόμματος, θέση για την οποία πλήρωσε βαρύτατο τίμημα. Το 1933 διαγράφτηκε από το κομμουνιστικό κόμμα, αναγκάστηκε να φύγει από τη Γερμανία μόλις ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία και αποβλήθηκε από τη Διεθνή Ψυχαναλυτική Εταιρεία το 1934.
Ο Ράιχ κυνηγημένος, μετανάστευσε στη Σκανδιναβία και προσπάθησε να συνεχίσει εκεί την έρευνά του. Είχε στόχο να ανακαλύψει τρόπους που θα μπορούσαν ενδεχομένως να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη της φυσικής βιολογικής ενέργειας η οποία εκδηλώνεται με τις συγκινήσεις. Έτσι, στο Όσλο, παράλληλα με το διδακτικό του έργο και την εξέλιξη των θεραπευτικών του τεχνικών, πραγματοποίησε μια σειρά εργαστηριακών πειραμάτων για το σκοπό αυτό.
Στην προσπάθειά του να συσχετίσει τις συγκινήσεις με κάποιο μετρήσιμο φυσικό μέγεθος δημιούργησε πειραματικές διατάξεις για την ανίχνευση και μέτρηση της ηλεκτρικής φόρτισης που αναπτύσσεται στην επιφάνεια του δέρματος του ανθρώπου όταν υπάρχει σωματική ή ψυχική διέγερση. Από τα πειράματα αποδείχθηκε ότι η φόρτιση αυτή συνδέεται άμεσα με τα συναισθήματα της ηδονής και του άγχους. Αυξάνεται όταν το άτομο νιώθει ηδονή και μειώνεται όταν νοιώθει δυσαρέσκεια. Τα πρώτα αυτά αποτελέσματα τον οδήγησαν προς την άποψη ότι η βιολογική ενέργεια που διερευνούσε ήταν ενδεχομένως ηλεκτρικής φύσης, ωστόσο τα περαιτέρω αποτελέσματα των πειραμάτων έδειξαν προς άλλη κατεύθυνση. Ήταν φανερό ότι η βιολογική ενέργεια που μετρούσε ο Ράιχ ήταν διαφορετική από την ηλεκτρομαγνητική.
Θέλοντας να διαπιστώσει κατά πόσον η ενέργεια αυτή εμφανίζεται ή συμμετέχει στις διεργασίες που σχετίζονται με τις απλούστερες μορφές ζωής, οδηγήθηκε σε ένα πείραμα με ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Χρησιμοποιώντας ειδικό εξοπλισμό κινηματογράφησης προσαρμοσμένο σε μικροσκόπια με μεγεθύνσεις μεγαλύτερες από 3000x ώστε να καταγραφεί η ανάπτυξη των πρωτόζωων, ανακάλυψε ότι, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, διάφορες ουσίες, αποστειρωμένες και μη —χόρτα, αίμα, άμμος, άνθρακας και τροφές— αποσυντίθενται σε παλλόμενες κύστες που συχνά έχουν γαλαζωπό χρώμα. Ο Ράιχ παρατήρησε ότι υπήρχε κινητικότητα στο εσωτερικό τους, αποτέλεσμα της ενέργειας που περιείχαν. Ονόμασε τις κύστες «βιόντα», από την ελληνική λέξη «βίος».
Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι ορισμένα βιόντα που ακτινοβολούσαν ισχυρά είχαν τη δυνατότητα να σκοτώνουν βακτήρια και καρκινικά κύτταρα. Το σύνολο των πειραμάτων αυτών αποκάλυψε και επιβεβαίωσε την ύπαρξη μιας ενέργειας που δεν ακολουθούσε κανέναν γνωστό νόμο του ηλεκτρισμού ή του μαγνητισμού. Ο Ράιχ την ονόμασε «οργόνη», αφενός διότι η ανακάλυψή της προέκυψε από την έρευνα της λειτουργίας του οργασμού και αφετέρου διότι μπορούσε να φορτίσει οργανικά υλικά. Δημοσίευσε τα ευρήματά του προκαλώντας σειρά αντιδράσεων από την επιστημονική και η ψυχιατρική κοινότητα με αποκορύφωμα την δια του τύπου εκστρατεία εναντίον του που διήρκεσε έναν ολόκληρο χρόνο.
Η έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν πλέον πολύ κοντά και ο Ράιχ θεώρησε ότι η Αμερική ήταν η χώρα εκείνη στην οποία θα μπορούσε να βρεθεί το κατάλληλο έδαφος για τη συνέχιση του έργου του. Η ευκαιρία δεν άργησε να φανεί όταν ο γιατρός Θίοντορ Γουλφ, που είχε πάει στο Όσλο για να μελετήσει μαζί του, ως αντιπρόσωπος της αμερικανικής ψυχοσωματικής ιατρικής, του πρότεινε να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. Έκανε επίσημη πρόσκληση και ο Ράιχ έφυγε το καλοκαίρι του 1939 για την Αμερική επιβαίνοντας στο τελευταίο πλοίο που απέπλευσε από τη Νορβηγία λίγο πριν την έναρξη του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου.
Ο Ράιχ εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, άρχισε να διδάσκει στη Νέα Σχολή Κοινωνικής Έρευνας στο Μανχάταν, και πολύ σύντομα δημιουργήθηκε γύρω του ένας κύκλος γιατρών οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν να εφαρμόζουν τις θεραπευτικές τεχνικές του. Ακολούθησε η έκδοση των βιβλίων του στα Αγγλικά, ενώ παράλληλα συνέχισε τη διερεύνηση της οργονικής ενέργειας. Η έρευνα στράφηκε προς τα ακόλουθα ενδεχόμενα:
- Διερεύνηση της επίδρασης των βιόντων σε ποντίκια προσβεβλημένα από καρκίνο.
- Ανάπτυξη σκευάσματος από καλλιέργειες βιόντων για την καταπολέμηση των όγκων.
- Αναζήτηση μεθόδου απομόνωσης και συλλογής της οργονικής ενέργειας από τα βιόντα για να μελετηθεί η λειτουργία της και οι τυχόν εφαρμογές της.
Από την άλλη μεριά, σύμφωνα με τα ευρήματα και τις παρατηρήσεις, η οργονική ακτινοβολία των βιόντων φαινόταν να διαποτίζει όλες τις ουσίες γεγονός που οδήγησε τον Ράιχ να βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με το ζήτημα της προέλευσής της αλλά και της αναζήτησης μεθόδων μέτρησης και χρησιμοποίησής της.
Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων με τα βιόντα, ο Ράιχ είχε επιβεβαιώσει ότι τα οργανικά ή καλύτερα τα μη μεταλλικά υλικά —όπως το βαμβάκι, το μαλλί ή το πλαστικό— έλκουν, απορροφούν και συγκρατούν την ενέργεια. Αντιθέτως, τα μεταλλικά υλικά την έλκουν και αμέσως την απωθούν. Στηριζόμενος σε αυτά τα ευρήματα, κατασκεύασε μικρά κουτιά από επάλληλα στρώματα οργανικού και μεταλλικού υλικού, όπου το τελευταίο εσωτερικό τοίχωμα ήταν από μέταλλο. Με τη βοήθεια ενός ειδικά σχεδιασμένου φακού προσαρμοσμένου σε μια πλευρά του κουτιού, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει την οργονική ακτινοβολία που εξέπεμπαν τα βιόντα στο εσωτερικό του. Αυτές οι διατάξεις τον οδήγησαν στην ανακάλυψη ενός νέου πολύ σημαντικού φαινομένου: η οργονική ακτινοβολία συγκεντρώνεται στο εσωτερικό του κουτιού ακόμα ανεξάρτητα από την παρουσία των βιόντων.
Τότε ο Ράιχ θεώρησε ότι υπάρχει πιθανότητα να έχει ανακαλύψει κάτι ευρύτερο και έστρεψε την έρευνά του προς αυτή την κατεύθυνση.
Άρχισε να αναζητά εκδηλώσεις αυτής της ενέργειας πέρα από το ανθρώπινο σώμα και από τα εργαστηριακά παρασκευάσματα και έτσι το καλοκαίρι του 1940, κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής παρατηρώντας τον νυχτερινό ουρανό, άρχισε να καταλαβαίνει ότι η οργονική ενέργεια, εκτός των άλλων, βρίσκεται και στην ατμόσφαιρα. Για να συνεχίσει την έρευνα προς αυτή την κατεύθυνση αγόρασε μία εξοχική κατοικία και πήγαινε τα καλοκαίρια για να μελετήσει τις ατμοσφαιρικές εκδηλώσεις της οργονικής ενέργειας.
Εν τω μεταξύ στη Νέα Υόρκη, η έρευνα με τους συσσωρευτές προχώρησε περισσότερο καθώς ο Ράιχ προσπαθούσε να θεμελιώσει πειραματικά ή και να μετρήσει την οργονική ενέργεια αλλά και να διαπιστώσει την επίδρασή της στα βιολογικά συστήματα. Η βασική αρχή ήταν ότι στο εσωτερικό του συσσωρευτή η συγκέντρωση της ενέργειας ήταν υψηλότερη σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο. Η συγκέντρωση αυξανόταν ανάλογα με τον αριθμό των επάλληλων στρωμάτων οργανικού-μεταλλικού υλικού, ενώ φαινόταν ότι επηρεάζεται ποιοτικά από το είδος του μετάλλου που χρησιμοποιείτο.
Για να επαληθεύσει το φαινόμενο της υψηλότερης συγκέντρωσης της ενέργειας στο εσωτερικό των συσσωρευτών μέτρησε και βρήκε ότι υπάρχει σταθερή διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ του αέρα που βρίσκεται πάνω από το κουτί και του αέρα του περιβάλλοντος χώρου, φαινόμενο που αντιβαίνει στο Δεύτερο Νόμο της Θερμοδυναμικής. Επίσης, η ταχύτητα εκφόρτισης ενός ηλεκτροσκοπίου που βρίσκεται μέσα στο συσσωρευτή είναι μικρότερη από εκείνη ενός ηλεκτροσκοπίου που βρίσκεται στον εξωτερικό χώρο.
Όσον αφορά στα βιολογικά συστήματα, ο Ράιχ επεχείρησε να μελετήσει την θεραπευτική επίδραση της ενέργειας που συγκεντρώνεται στον συσσωρευτή σε ποντίκια με καρκίνο, βάζοντάς τα σε δοχεία με μεταλλική επένδυση. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων ήταν ενθαρρυντικά και ο Ράιχ αποφάσισε να δοκιμάσει την μέθοδο σε ανθρώπους. Κατασκεύασε συσσωρευτές με κατάλληλο μέγεθος ώστε να χωράει καθισμένος ένας άνθρωπος και το 1941 άρχισε πειραματική αγωγή σε καρκινοπαθείς.
Οι ασθενείς που επελέγησαν ήταν στο τελευταίο στάδιο και καταδικασμένοι. Ο Ράιχ δεν υποσχέθηκε ποτέ θεραπεία, ούτε ζήτησε αμοιβή, όπως διαπιστώνουμε από τα πιστοποιητικά που έπρεπε να υπογράψουν οι ασθενείς και/ή οι οικογένειές τους, τα οποία σώζονται στο αρχείο του.
Αρχικά οι ασθενείς για κάποιο διάστημα παρουσίαζαν σημαντική βελτίωση: ανακουφίστηκαν από τον πόνο, η εικόνα του αίματός τους ήταν υγιέστερη, το βάρος τους αυξήθηκε και οι όγκοι μειώθηκαν ή εξαλείφθηκαν. Παρά τα θετικά αποτελέσματα, οι ασθενείς τελικά πέθαιναν, οδηγώντας τον Ράιχ να διατυπώσει την άποψη ότι ο καρκίνος είναι η βιοενεργειακή συρρίκνωση που έπεται της συγκινησιακής παραίτησης και ότι οι όγκοι καθαυτοί δεν αποτελούν την ασθένεια, αλλά είναι απλώς μια τοπική εκδήλωση της βαθύτερης διαταραχής του συγκεκριμένου συστήματος. Για άλλη μια φορά, η ο Ράιχ εστίασε την προσοχή του στην πρόληψη.
Το Νοέμβριο του 1942, ο Ράιχ αγόρασε ένα παλιό αγρόκτημα στο Μέιν, ονόμασε το κτήμα Όργονον και οραματίστηκε ότι θα ήταν μόνιμη στέγη του έργου του. Στο Όργονον το 1945 χτίστηκε το Εργαστήριο των Σπουδαστών.
Τρία χρόνια αργότερα, άρχισε η κατασκευή του Αστεροσκοπείου Οργονικής Ενέργειας, με βοηθητικές εγκαταστάσεις, εργαστήρια, βιβλιοθήκη, σπουδαστήριο και βεράντες για να παρατηρεί και να μελετά τα φαινόμενα της ατμοσφαιρικής οργονικής ενέργειας. Δεν πήρε ποτέ την παραμικρή κρατική ή άλλη χρηματοδότηση και όλο το κόστος της κατασκευής των κτηρίων το ανέλαβε ο ίδιος, αποκλειστικά από το προσωπικό του εισόδημα ως γιατρός και δάσκαλος, και από δάνεια ή συνεισφορές των μαθητών του.
Οκτώ χρόνια μετά την έλευσή του στην Αμερική, το έργο του Ράιχ είχε ήδη προκαλέσει αρκετό ενδιαφέρον καθώς άνοιγε νέους δρόμους στην ψυχιατρική, στην ιατρική και στη φυσική. Μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις του ήταν η ανάπτυξη κινητήριας δύναμης από την οργόνη της ατμόσφαιρας, μια επιστημονική καινοτομία με τρομακτικές συνέπειες.
Το Όργονον συνέχισε να αναπτύσσεται και το όνειρο του Ράιχ για τη στέγη του έργου του γινόταν σιγά σιγά πραγματικότητα. Δυστυχώς επρόκειτο για ένα όνειρο που δεν έμελλε να κρατήσει.
Οι απόψεις του Ράιχ για τη σημασία της σεξουαλικότητας σε συνδυασμό με τις κοινωνικές θέσεις στις οποίες οδηγούσαν ενόχλησαν πολλούς και έτσι το 1947, στο περιοδικό New Republic εμφανίστηκε ένα άρθρο με τίτλο «Η Περίεργη Περίπτωση του Βίλχελμ Ράιχ». Το άρθρο υπέγραφε η συνεργάτιδα του περιοδικού Μίλντρεντ Ίντι Μπρέιντι, είχε σαφέστατα στόχο να τον δυσφημίσει και ήταν γεμάτο διαστρεβλώσεις και έντεχνα διατυπωμένα υπονοούμενα για τις σεξουαλικές θεωρίες και την έρευνα του Ράιχ. Ο πλέον εξωφρενικός ισχυρισμός της ήταν ότι ο Ράιχ κατασκεύαζε συσσωρευτές οργονικής ενέργειας «οι οποίοι νοικιάζονταν σε ασθενείς που υποτίθεται ότι αποκτούσαν με τη χρήση τους οργασμική ικανότητα».
Υπονοώντας ότι ο Ράιχ αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνία, η Μπρέιντι καλούσε τις ιατρικές αρχές να λάβουν μέτρα εναντίον του. Δύο μήνες αργότερα, το άρθρο υπέπεσε στην προσοχή του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων. Από εκείνο το χρονικό σημείο άρχισε η εκστρατεία του ΟΤΦ κατά του Ράιχ, που κράτησε δέκα χρόνια και σκοπό είχε να καταστρέψει το έργο του. Ο ΟΤΦ εστίασε την προσοχή του στο συσσωρευτή οργονικής ενέργειας, τον οποίο ο Ράιχ και οι γιατροί που συνεργάζονταν μαζί του χρησιμοποιούσαν πειραματικά στους ασθενείς. Πεπεισμένοι ότι ο συσσωρευτής διαφημιζόταν ως ιατρική συσκευή που θεραπεύει προβλήματα σεξουαλικότητας με σκοπό να εξαπατηθεί ο κόσμος, οι υπάλληλοι του ΟΤΦ ανέκριναν επί σειρά ετών τους συνεργάτες, τους γιατρούς, τους μαθητές και τους ασθενείς του Ράιχ, αναζητώντας δυσαρεστημένους χρήστες. Δεν βρήκαν ποτέ κανέναν.
Ο ίδιος ο Ράιχ είχε την άποψη ότι οι επιστημονικές ανακαλύψεις δεν είναι δυνατόν να κρίνονται από υπηρεσίες όπως ο ΟΤΦ και συνέχισε κανονικά την έρευνά του.
Ο Ράιχ στην προσπάθειά του να ανακαλύψει νέες μεθόδους για να καταστήσει ορατή, να μετρήσει και να ελέγξει την οργόνη της ατμόσφαιρας, επινόησε μια πειραματική συσκευή, το νεφοδιαλυτή, που είχε τη δυνατότητα να επιδρά στις καιρικές συνθήκες μεταβάλλοντας τις συγκεντρώσεις της οργόνης στην ατμόσφαιρα. Η συσκευή ήταν εξαιρετικά απλή και αποτελείτο από σειρά μεταλλικών σωλήνων που μέσω άλλων εύκαμπτων σωλήνων συνδέονταν με το νερό. Επειδή το νερό έλκει και απορροφά ισχυρότατα την οργόνη, η συσκευή είχε την ιδιότητα να την έλκει από την ατμόσφαιρα και μέσω των σωλήνων διοχετευόταν προς το νερό. Έχοντας ανακαλύψει ότι η οργόνη κινείται από ασθενέστερο προς ισχυρότερο ενεργειακό σύστημα (αρχή την οποία ο Ράιχ ονόμασε «αντίστροφο οργονομικό δυναμικό»), χρησιμοποίησε το νεφοδιαλυτή για τη δημιουργία ή τη διάλυση νεφών.
Διεξήγαγε δεκάδες πειράματα με το νεφοδιαλυτή, και ονόμασε τις θεωρητικές αρχές, τις μεθόδους και την τεχνική που είχε να κάνει με αυτά τα πειράματα «Μηχανική της Κοσμικής Οργόνης».
Το Φεβρουάριο του 1954, ο ΟΤΦ υπέβαλλε αγωγή εναντίον του Ράιχ. Κατά την άποψη του ΟΤΦ η οργόνη δεν ήταν υπαρκτή ενέργεια και ζητούσε από το δικαστήριο, για την προστασία του κοινού, να εμποδίσει την εμπορική αποστολή συσσωρευτών σε άλλες πολιτείες και να απαγορεύσει κάθε σχετική δημοσίευση του Ράιχ.
Ο Ράιχ απάντησε με μια μακροσκελή επιστολή προς το δικαστή Τζον Κλίφορντ, εξηγώντας του ότι δεν επιθυμούσε να παρευρεθεί στο δικαστήριο, εφόσον μια τέτοια πράξη θα ισοδυναμούσε με παραδοχή από μέρους του, της αρμοδιότητας του δικαστηρίου να κρίνει την ορθότητα ή μη του επιστημονικού του έργου. Κατά την άποψή του, κάτι τέτοιο μπορούσε να γίνει μόνο από την επιστημονική κοινότητα μέσω της καλοπροαίρετης αντιπαράθεσης επιστημονικά τεκμηριωμένων απόψεων.
Ο δικαστής Κλίφορντ δεν αποδέχθηκε την επιστολή του Ράιχ ως νομικά βάσιμη και στις 19 Μαρτίου 1954 εξέδωσε Βούλευμα Επιβολής Περιοριστικών Μέτρων, αποφασίζοντας ερήμην του κατηγορουμένου. Τα Μέτρα ήταν πολύ αυστηρότερα από εκείνα που ζητούσε η αρχική Αγωγή:
§ Διέταζε να καταστραφούν όλοι οι συσσωρευτές οργόνης και τα επιμέρους τμήματά τους.
§ Διέταζε να καταστραφεί κάθε έντυπο με οδηγίες για τη χρήση του συσσωρευτή
§ Απαγόρευσε την κυκλοφορία όσων βιβλίων του Ράιχ περιείχαν αναφορές στην οργόνη, μέχρι τα επίμαχα τμήματα να αφαιρεθούν.
Πάρα τη σοβαρότητα της κατάστασης ο Ράιχ συνέχισε την έρευνά του στην Αριζόνα πειραματιζόμενος με το νεφοδιαλυτή σε συνθήκες ερήμου. Δυστυχώς, το ίδιο χρονικό διάστημα, ένας από τους μαθητές του Ράιχ —ο γιατρός Μάικλ Σίλβερτ— εν αγνοία του Ράιχ, μετέφερε ένα ολόκληρο φορτηγό με συσσωρευτές και βιβλία από το Ρέιντζλι στη Νέα Υόρκη, πράξη που συνιστούσε κατάφωρη παράβαση των Μέτρων.
Ο ΟΤΦ που παρακολουθούσε στενά τις δραστηριότητες του Ράιχ και της ομάδας του, τον κατηγόρησε μαζί με τον Σίλβερτ για περιφρόνηση της απόφασης του δικαστηρίου. Δικάστηκαν και οι δύο και βρέθηκαν ένοχοι από τους ενόρκους στις 7 Μαΐου 1956. Ο Ράιχ καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκισης σε ομοσπονδιακή φυλακή, και ο Σίλβερτ σε ένα χρόνο και μία μέρα. Το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ —που ιδρύθηκε το 1949 στο Μέιν από μαθητές και φίλους του για να διαφυλάξει τα Αρχεία του Ράιχ και το μέλλον της ανακάλυψης της Κοσμικής Ζωικής Ενέργειας— τιμωρήθηκε με πρόστιμο 10.000 δολαρίων. Ακολούθησαν πρωτοφανή για τα δεδομένα της Αμερικής πράγματα, καθώς τη στιγμή που ο Ράιχ υπέβαλλε έφεση κατά της απόφασης, η κυβέρνηση προχώρησε στην καταστροφή των συσσωρευτών και των εντύπων. Κάηκαν αρκετά κιβώτια με έντυπα ενώ οι συσσωρευτές και τα διάφορα υλικά κατασκευής τους είτε καταστράφηκαν είτε αποσυναρμολογήθηκαν. Στις 23 Αυγούστου 1956, στη Νέα Υόρκη και υπό την επίβλεψη του ΟΤΦ κάηκαν για δεύτερη φορά πολλά βιβλία του Ράιχ, μεταξύ των οποίων και εκείνα που έπρεπε έπρεπε απλώς να διορθωθούν. Η συγκεκριμένη πράξη συγκαταλέγεται στα πλέον αποτρόπαια παραδείγματα λογοκρισίας στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στις 8 Μαρτίου 1957, ο Ράιχ υπέγραψε την τελευταία Διαθήκη του. Μεταξύ των όρων της ήταν: η ίδρυση του Καταπιστεύματος Νηπίων Βίλχελμ Ράιχ, δηλαδή του νομικού προσώπου με αρμοδιότητα αφενός τη λειτουργία του Όργονον ως Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ και αφετέρου την προστασία, διατήρηση και μετάδοση της επιστημονικής κληρονομιάς του στις επόμενες γενεές όπως και τη διαφύλαξη των Αρχείων Ράιχ.
Μετά την απόρριψη όλων των εφέσεων, στις 12 Μαρτίου 1957 —δυο μόλις εβδομάδες πριν τα 60ά του γενέθλια— ο Βίλχελμ Ράιχ προφυλακίστηκε στην ομοσπονδιακή φυλακή του Ντάνμπουρι στο Κονέκτικατ. Στις 22 Μαρτίου μεταφέρθηκε στην ομοσπονδιακή φυλακή του Λιούισμπεργκ, στην Πενσυλβανία όπου και πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 3 Νοεμβρίου 1957. Η ταφή του έγινε στο Όργονον σύμφωνα με την επιθυμία του.