Περιγραφή
Δοκίμια
Αντώνης Παπαδόπουλος
Εκδόσεις Ρέω
σελ: 80
10,00 ΕΥΡΩ
Ο Αντώνης Παπαδόπουλος εξέδωσε το 1966 την πρώτη ποιητική του συλλογή «Προβολή στον Ήλιο» και από τότε έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές και πολυάριθμα δοκίμια και μελέτες ενώ έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και άλλα έντυπα. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και για πολλά χρόνια χρημάτισε μέλος του Δ.Σ. της. Η παρούσα συλλογή δοκιμίων περιέχει δεκατέσσερα κείμενα σχετικά με την ποίηση.
- Ξαναβρίσκοντας τον ποιητή
- Νύξεις για το έργο του Γιώργου Σεφέρη
- Ο φιλοσοφικός στοχασμός και ο Γιώργος Σαραντάρης
- Η «Γενιά του ’70» και η μεταπολεμική μας ποίηση
- Μια «μυστική» τάση στην ποίηση του Τάκη Παπατσώνη
- Ο Νικόλας Κουτούζης και η Αλήθεια της Σάτιρας
- Ένας κοινοβουλευτικός επικριτής του Κωστή Παλαμά
- Η ποίηση και το κοινό της
- Η σχετικότητα των κριτηρίων και κρίσεων
- Πνευματική Δημιουργία και καινοτομία
- «Ξεπερασμένη» ποίηση ή ξεπερασμένες αντιλήψεις για την ποίηση;
- Ο ποιητής Γιώργος Λιάκος: Ένας ξεχασμένος κομιστής «γήινων δώρων» ενός «αόρατου κόσμου»
- Διαβάζοντας Μπλάζε Κόνεσκι
- Ο ποιητής Λουτσιάνο Μεσίνα
Ο συγγραφέας μας εξηγεί το πνεύμα του βιβλίου με τον καλύτερο τρόπο, στον πρόλογό του:
…τα κείμενα αυτά επιμένουν να μιλούν ακόμα για ποίηση και ποιητές. Κι αυτό πότε; Μα σε μέρες, που η ποίηση παραμένει στη γωνία περιφρονημένη, πρώτα – πρώτα από τους αναγνώστες, γιατί εκ πρώτης όψεως τους περισπά η ένταση και η σαγήνη των εικόνων της τηλεοπτικής οθόνης, ύστερα από τους εκδότες, γιατί η ποίηση δεν… «πουλάει» (λες και υπήρχαν εποχές, που πλούτιζαν από την ποίηση) και τέλος από τους ίδιους τους ποιητές, που κλείστηκαν στον εαυτό τους, σιγοψιθυρίζοντας με απελπισία ακατανόητα ξόρκια. Έχω τη γνώμη ότι αυτοί, που εξακολουθούν ν’ αγαπούν την ποίηση, να πιστεύουν στη διαχρονική αξία της και να γοητεύονται ακόμα από την ομορφιά της, πρέπει να μην αμελούν να καταθέτουν τον δικό τους λόγο για το αντικείμενο αυτό της αγάπης τους, όσο κι αν η φωνή τους επικαλύπτεται ακόμα από τους εκκωφαντικούς ήχους μιας θλιβερά απογυμνωμένης καθημερινότητας ή περιφρονητικά αγνοείται. Μέσα στον ορυμαγδό αυτό ο λόγος τους γίνεται ψίθυρος. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ανέκαθεν οι «ψιθυριστές» ήταν επίφοβοι. Μ’ αυτή την έννοια τα κείμενα αυτά ας θεωρηθούν απλοί ψίθυροι και είναι γι’ αυτό, που εμείς θα εξακολουθούμε να «μιλάμε ακόμα για ποίηση και ποιητές».
